cud eucharystyczny w buenos aires
W niemal identyczny sposób jak w Sokółce, tyle że 5 lat później, Cud Eucharystyczny dokonał się w Legnicy, w neogotyckim kościele św. Jacka. W Boże Narodzenie 25 grudnia 2013 roku, na Hostii umieszczonej w vasculum, po upuszczeniu Jej na posadzkę, pojawiły się przebarwienia koloru czerwonego, wyglądające jak skrzep krwi.
BŁOGOSŁAWIEŃSTWO - SKARB CAŁEGO ŻYCIA Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: "Jestem, który Jestem" (Wj 3,14) "Ja Jestem Tym, który jest: tylko Ja Jestem" (3 lutego 1822, Bordeaux) Jest rok 1822. Trzy pierwsze Siostry Świętej Rodziny: Cathreine-Aimee Noailles, Seconde Giraudet, Caroline Romain od dwóch lat razem kroczą po drodze nakreślonej przez Ojca Założyciela, tworząc pierwszą
Buenos Aires (1996) Również w czasach współczesnych możemy stwierdzić podobne zdarzenia – na przykład Cud Eucharystyczny w Buenos Aires w 1996 roku gdzie znaleziona na posadzce kościoła Hostia umieszczona w vasculum (specjalne naczynie służące zwykle do obmywania palców po udzielaniu Komunii Świętej, pozostawia się też tam
To niewiarygodne, że w małym kawałku chleba jest obecny nasz wszechmogący Bóg, który daje poznać się także poprzez wiele cudów eucharystycznych. Chcemy przybliżyć Wam historię 8 cudów, które dokonały się w Polsce. 1. Głotowo. Do pierwszego cudu eucharystycznego w Polsce doszło w małej wsi leżącej w województwie warmińsko
Cud Eucharystyczny w Poznaniu Historia cudu eucharystycznego w Polsce - POZNAŃ. W materiale można zobaczyć otoczenie kościoła i wnętrze w 360°. Eucharistic Miracle of POZNAŃ Poland 1399 W 1399 r. dokonał się cud eucharystyczny w Poznaniu. Według legendy miejscowi Żydzi zaproponowali pewnej kobiecie pieniądze w zamian za wyniesienie z kościoła Najświętszego Sakramentu. Kobieta
133 views, 0 likes, 4 loves, 0 comments, 2 shares, Facebook Watch Videos from St Joseph's Church Havant: CUDA EUCHARYSTYCZNE "ARGENTYNA" Cud
perbedaan zaman praaksara dengan zaman sejarah terletak pada. 1 maja 1992 roku, po piątkowej Mszy Świętej, ministrant odpowiedzialny za przygotowanie do Mszy Świętej znalazł na korporale kawałeczki konsekrowanej Hostii. Zgodnie z wytycznymi Kościoła, dotyczącymi postępowania w takich przypadkach, kapłan włożył kawałeczki Hostii do pojemnika w wodą, a następnie odłożył go do tabernakulum, czekając aż się rozpuszczą. W kolejnych dniach, inni kapłani sprawdzali stan Hostii i zdali sobie sprawę, że nic się nie zmieniło. Siedem dni później, w piątek 8 maja, kapłani otworzyli tabernakulum i zobaczyli, że kawałeczki Hostii przybrały czerwony kolor, przypominający krew. W kolejną niedzielę, 10 maja, podczas dwóch Mszy z nieszporami, zauważono maleńkie krople krwi na patenach, służących kapłanom do podawania Komunii wiernym. W niedzielę, 24 lipca 1994 roku, podczas Mszy dla dzieci, gdy ministrant odpowiedzialny za Eucharystię brał cyborium z tabernakulum, zobaczył kroplę krwi spływającą po ścianie. Dnia 15 sierpnia 1996 roku, podczas Mszy z okazji Święta Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, ponownie konieczne było włożenie konsekrowanej Hostii, która upadła na ziemię podczas podawania Komunii do pojemnika z wodą, by tam się rozpuściła. Kilka dni później, 26 sierpnia, otworzono tabernakulum i okazało się, że hostia zmienił się w Krew. Dnia 26 sierpnia, tabernakulum zostało ponownie otwarte w celu zabrania pojemnika z Hostią, która spadła na ziemię. Stwierdzono jednak, że Hostia nie uległa rozpuszczeniu. Co więcej, na jej powierzchni pojawiły się czerwone plamy, które z dnia na dzień stawały się coraz większe. Kapłani z parafii udali się niezwłocznie do Arcybiskupa Buenos Aires, by opowiedzieć mu o zaistniałym zdarzeniu. Podjęto decyzję, by zaczekać przed rozpoczęciem dochodzenia. W 1999 roku, gdy Arcybiskup dowiedział się o tym, że zajmowałem się za darmo badaniami naukowymi tego wydarzenia i polecił mi zająć się tą sprawą. Dnia 6 października 1999 roku udałem się do Buenos Aires, by przepytać 5 kapłanów, będących świadkami wydarzeń, którzy opowiedzieli mi o jeszcze innej konsekrowanej Hostii, z której w maju 1992 roku wypłynęła krew. Kapłani ułożyli ją w wodzie destylowanej – był to jednak najgorszy sposób konserwacji, co sprawiło, że bardzo się zaniepokoiłem. Jak powszechnie wiadomo, pobierając krew, można otrzymać skład morfologiczny (białe krwinki). W krwi znajdują się liczne białe krwinki o specyficznych właściwościach. W momencie wystąpienia pierwszego cudu, kapłani zwrócili się do jednej ze swoich parafianek, będącej chemikiem, z prośbą o przeprowadzenie analizy krwawiącej Hostii. Odkryła ona, że była to krew ludzka o pełnym składzie morfologicznym, a ponadto, ku jej wielkiemu zaskoczeniu, białe krwinki były aktywne. Niemożliwe było jednak przeprowadzenie badań genetycznych, gdyż w tamtych czasach nie były one tak łatwo dostępne. Zgodnie z wymogami władz kościelnych, pobrałem próbki z 2 krwawiących Hostii, w obecności notariusza arcybiskupiego, który poświadczył legalność moich działań. Chciałbym podkreślić, że jeszcze przed powierzeniem mi tego zadania, ówczesny Arcybiskup Buenos Aires skontaktował się już ze Stolicą Apostolską w sprawie moich referencji. Referencje wystawił Jego Eminencja Gianftanco Girotri, ówczesny podsekretarz w Kongregacji Doktryny Wiary i bliski współpracownik kardynała Ratzingera. Dnia 21 października udałem się do laboratorium genetyki Forence Analytical w San Francisco, gdzie miały zostać wykonane analizy przyniesionych przeze mnie próbek. Dnia 28 stycznia 2000 roku, w próbkach odnaleziono ftagmenty DNA ludzkiego: chodziło o krew ludzką, zawierającą kod genetyczny człowieka. W marcu 2000 roku zostałem poinformowany, że w badaniach uczestniczyć będzie również słynny doktor Robert Lawrence, lekarz sądowy, histopatolog, jeden z największych ekspertów ds. tkanek. Wystraszyłem się, na wiadomość o uczestnictwie doktora Roberta Lawrence a, jako że jego obecność niosła za sobą dodatkowe koszty, które musiałem ponieść. Przetłumaczyłem jednak sobie, że jego współpraca jest niezbędna, z uwagi na to, że w dostarczonych próbkach odnaleziono substancje przypominające ludzkie tkanki. Doktor Lawrence przebadał próbki i znalazł w nich ludzką skórę oraz białe krwinki. W grudniu 2000 roku, doktor Lawrence oznajmił mi możliwość otrzymania innych próbek DNA. We wrześniu 2003 roku, udałem się ponownie do profesora Roberta Lawrence’a, który potwierdził, że w świetle nowych badań, można stwierdzić, że próbka odpowiada tkance serca z występującym stanem zapalnym. Badania potwierdziły zatem, że tkanki te pochodziły z serca z występującym stanem zapalnym, co oznaczało, że osoba, do której serce należało, bardzo cierpiała. W celu ostatecznego rozwiania naszych wątpliwości, udaliśmy się 2 marca 2004 roku do eksperta ds. chorób serca i eksperta medycyny sądowej, profesora Fredericka Zugibe z Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku. Profesor nie wiedział, że dostarczona próbka pochodzi z konsekrowanej Hostii. „Dostarczona próbka, powiedział profesor Zugibe, jest fragmentem mięśnia sercowego znajdującego się w ścianie lewej komory serca, z okolicy zastawek. Co więcej, potwierdził, że pacjent od którego pochodziło serce musiał bardzo cierpieć. Wówczas spytałem go: „Doktorze, dlaczego ten pacjent bardzo cierpiał?” Profesor odpowiedział: „Pacjent ma zakrzepy, zatem w pewnych momentach oddychanie było niemożliwe z powodu braku tlenu. Męczył się i bardzo cierpiał, gdyż każdy wdech był bardzo bolesny. Prawdopodobnie został uderzony w okolicy klatki piersiowej. Ponadto, w momencie przyniesienia próbki, serce nadal żyło”. „Dlaczego?” spytałem. „Ponieważ znaleźliśmy nienaruszone białe krwinki, a białe krwinki są przenoszone wyłącznie we krwi, a zatem jeśli są obecne, to dlatego, że w momencie przyniesienia próbki, serce nadal biło.” Wówczas Profesor spytał do kogo należy ta próbka, a gdy powiedzieliśmy mu, że próbka pochodzi z konsekrowanej Hostii, wykrzyknął: „Nie wierzę!” Był niezwykle zdumiony. On sam opisał w jednej ze swoich książek przypadek pacjenta, który uległy tym samym obrażeniom, co dostarczona próbka. „Dzięki mięśniowi sercowemu, żyje cały nasz organizm. Pewien teolog słusznie zwrócił moją uwagę na fakt, nieprzypadkowo chodziło właśnie o serce. Stanowi to pewien symbol. Poprzez ten cud, Pan chciał nam pokazać, że jego serce było mięśniem, dającym życie całemu organizmowi, podobnie jak Eucharystia daje życie Kościołowi. Dlaczego zatem jest to lewa komora serca? Dlatego, że z lewej komory pochodzi oczyszczona krew, a Jezus jest Tym, który oczyszcza swój Kościół z jego grzechów. „Doktorze, dodał wówczas Profesor Zugibe, w momencie, w którym otrzymałem tę próbkę, serce żyło!” Jego sprawozdanie zostało przesłane dnia 26 marca 2005 roku, 5 i pół roku po rozpoczęciu badań i zawierało następujące wnioski: „Mamy do czynienia z tkanką serca. Mięsień sercowy uległ zmianom w związku z zapaleniem tkanek. Jest to lewa komora serca.” Dnia 17 marca 2006 roku, zaniosłem wyniki kardynałowi Jose Marii Bergoglio. Inna relacja z cudu. Konsekrowana Hostia zmieniła się w ciało i krew 18 sierpnia 1996 r. wieczorem o godz. 19 ks. Alejandro Pezet odprawiał Mszę św. w katolickim kościele, który znajduje się w handlowej dzielnicy Buenos Aires. Pod koniec udzielania Komunii św. podeszła do niego kobieta, informując, że z tyłu kościoła na świeczniku leży porzucona Hostia. Ksiądz Alejandro poszedł we wskazane miejsce i zobaczył sprofanowaną Hostię. Była tak pobrudzona, że nie mógł jej spożyć. Włożył ją do naczyńka z wodą i schował do tabernakulum w kaplicy Najświętszego Sakramentu. Kiedy w poniedziałek 26 sierpnia ks. Alejandro otworzył tabernakulum, ze zdziwieniem stwierdził, że Hostia zamieniła się w krwistą substancję. Poinformował o tym ks. kardynała Jorgego Bergoglio, który polecił wykonanie profesjonalnych zdjęć. Zdjęcia Hostii wykonano również 6 września. Widać na nich wyraźnie, że Hostia, która zamieniła się w zakrwawione ciało, znacznie się powiększyła. Przez kilka lat przechowywano ją w tabernakulum, trzymając całą sprawę w tajemnicy. Ponieważ Hostia ta w ogóle nie ulegała degradacji, w 1999 r. decyzją ks. kardynała Bergoglia postanowiono poddać ją naukowym badaniom. 5 października 1999 r. w obecności przedstawicieli ks. kardynała z Hostii, która stała się cząstką zakrwawionego ciała, dr Castanon pobrał próbkę. Przesłano ją naukowcom w Nowym Jorku. Celowo nie poinformowano ich o jej pochodzeniu, aby im niczego nie sugerować. Jednym z badaczy był dr Frederic Zugibe, znany nowojorski kardiolog i patolog medycyny sądowej. Stwierdził on, że badana substancja jest prawdziwym ludzkim ciałem i krwią, w której obecne jest ludzkie DNA. Naukowiec ten oświadczył, że „badany materiał jest fragmentem mięśnia sercowego znajdującego się w ścianie lewej komory serca, z okolicy zastawek. Ten mięsień jest odpowiedzialny za skurcze serca. Trzeba pamiętać, że lewa komora serca pompuje krew do wszystkich części ciała. Mięsień sercowy jest w stanie zapalnym, znajduje się w nim wiele białych ciałek. Wskazuje to na fakt, że to serce żyło w chwili pobierania wycinka. Twierdzę, że serce żyło, gdyż białe ciałka obumierają poza żywym organizmem, potrzebują go, aby je ożywiał. Ich obecność wskazuje więc, że serce żyło w chwili pobierania próbki. Co więcej, te białe ciałka wniknęły w tkankę, co wskazuje na fakt, że to serce cierpiało – np. jak ktoś, kto był ciężko bity w okolicach klatki piersiowej”. Dwaj Australijczycy, znany dziennikarz Mikę Willesee i prawnik Ron Tesoriero, którzy byli świadkami tych badań i wiedzieli, skąd pochodziła próbka, byli zaszokowani treścią oświadczenia dra Zugibe. Mikę Willesee zapytał naukowca, jak długo białe ciałka zachowałyby swoją żywotność, gdyby się znajdowały w ludzkiej tkance, którą umieszczono w wodzie. Doktor Zugibe odpowiedział, że w ciągu kilku minut przestałyby istnieć. Wtedy dziennikarz poinformował doktora, że materiał, z którego pobrano badaną próbkę, był najpierw przez miesiąc przechowywany w naczyniu ze zwykłą wodą, a później przez trzy lata w naczyniu z wodą destylowaną – i wtedy dopiero pobrano z niego próbkę do badań. Doktor Zugibe odpowiedział, że nie znajduje naukowego wyjaśnienia dla tego faktu, a jego zaistnienie nie da się racjonalnie wytłumaczyć. Wtedy Mikę Willesee poinformował dra Zugibe, że źródłem badanej przez niego próbki jest konsekrowana Hostia (biały nie kwaszony chleb), która w tajemniczy sposób zamieniła się we fragment zakrwawionego ludzkiego ciała. Zdumiony tą informacją dr Zugibe powiedział: „W jaki sposób i dlaczego konsekrowana Hostia mogła zmienić swój charakter i stać się ludzkim żyjącym ciałem i krwią, pozostanie dla nauki nierozwiązalną tajemnicą, która całkowicie przerasta jej kompetencje”. Jedyną rozsądną odpowiedź może dać nam tylko wiara w nadzwyczajne działanie Boga, który przez ten znak chciał nam uświadomić, że On jest rzeczywiście obecny w tajemnicy Eucharystii. Cud eucharystyczny w Buenos Aires jest niezwykłym znakiem, potwierdzonym przez naukowe badania. Poprzez ten cudowny znak Jezus pragnie nas zachęcić do żywej wiary w Jego rzeczywistą obecność w Eucharystii pod postaciami chleba i wina; przypomina, że jest to obecność realna, a nie symboliczna. Możemy Go zobaczyć tylko oczami wiary pod postaciami konsekrowanego chleba i wina. Nie widzimy Go oczami ciała, ponieważ jest tam obecny w swoim uwielbionym człowieczeństwie. Jezus w Eucharystii widzi, kocha nas i pragnie nas zbawić. Jeden z najbardziej znanych australijskich dziennikarzy Mike Willesee (który się nawrócił, pracując nad dokumentami jednego z cudów eucharystycznych) wraz z Ronem Tesoriero napisali książkę Reason to Believe (Argumenty za wiarą), w której przedstawili udokumentowane fakty cudów eucharystycznych i innych znaków wzywających do wiary w Chrystusa obecnego i nauczającego w Kościele katolickim. Nakręcili też film dokumentalny o Eucharystii, w dużej części oparty na naukowych odkryciach dotyczących cudownej Hostii z Buenos Aires. Chodziło im o jasne przedstawienie nauki Kościoła katolickiego na temat Eucharystii. Prezentowali ten film w wielu miastach Australii. Kiedy wyświetlali go w Adelajdzie, jeden z seansów miał dwutysięczną widownię. Po projekcji był czas przeznaczony na komentarz i pytania. Wtedy to podniósł się pewien człowiek, który z wyraźnym wzruszeniem powiedział, że jest niewidomy. Dowiedział się, że jest to wyjątkowy film, i bardzo chciał go zobaczyć. Tuż przed projekcją zwrócił się do Jezusa z żarliwą prośbą, aby pozwolił mu ten film obejrzeć. Po skończonej modlitwie odzyskał wzrok na cały 30-minutowy czas projekcji, ale po ostatniej scenie filmu znów stracił zdolność widzenia. Potwierdził to, drobiazgowo opisując szczegółowe ujęcia z filmu. Był to niesamowity fakt, który poruszył wszystkich do głębi. Pan Bóg poprzez tego typu cudowne znaki wzywa ludzi do nawrócenia. Jeżeli Chrystus sprawia, że Hostia zamienia się w fizycznie doświadczalne ciało i krew, że jest to mięsień odpowiedzialny za skurcze serca, że to serce cierpi – np. jak ktoś, kto jest ciężko bity w okolicach klatki piersiowej, to w ten sposób pragnie wskrzesić, pobudzić i umocnić naszą wiarę w Jego rzeczywistą obecność w Eucharystii, unaocznia, że podczas każdej Mszy św. uobecnia się cały dramat naszego zbawienia: męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Pan Jezus powiedział: „Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, nie uwierzycie” (J 4,48). Nie trzeba szukać cudownych znaków, ale jeżeli Jezus je nam daje, to wtedy powinniśmy je z pokorą przyjąć i starać się zrozumieć, co przez nie pragnie nam powiedzieć. To dzięki nim wielu ludzi odzyskało wiarę w Boga w Trójcy Świętej Jedynego, którego nam objawia Jezus Chrystus, obecny w sakramentach oraz nauczający w Piśmie św. i Magisterium Kościoła katolickiego. Tajemnica, która przerasta nasze myśli Prawda o Eucharystii, o rzeczywistej obecności osoby zmartwychwstałego Jezusa pod postaciami chleba i wina, jest jedną z najważniejszych i równocześnie najtrudniejszych prawd objawionych nam przez Chrystusa. Poprzez cuda eucharystyczne Pan Jezus pragnie nam naocznie potwierdzić, że to, co mówił na ten temat, jest prawdą: że On rzeczywiście daje nam swoje uwielbione ciało i krew jako duchowy pokarm i napój. Pan Jezus ustanowił Eucharystię w przeddzień swojej męki, śmierci i zmartwychwstania. Podczas Ostatniej Wieczerzy „wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: »Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało moje«. Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: »Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów«” (Mt 26, 26-28). Biorąc i dając apostołom chleb i wino, Pan Jezus mówił im: „to jest ciało moje (…), to jest moja krew„, a więc powiedział, że chleb, który im daje do spożycia, jest rzeczywiście Jego ciałem, a wino Jego krwią, a nie jakimś tylko symbolem. Już wcześniej w słynnej mowie eucharystycznej, którą spisał ewangelista Jan, Jezus mówił do zebranych Żydów: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6, 53-56). Słuchacze byli zszokowani tymi słowami Jezusa i mówili: „Jak On może nam dać [swoje] ciało do spożycia?” (J 6, 52). Także wielu Jego uczniów gorszyło się, mówiąc: „Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać?” (J 6, 60). Pan Jezus, świadomy tego, że prawda o Eucharystii wywołała u wielu słuchaczy szok i zgorszenie, odpowiada słowami, poprzez które ukazuje istotę i właściwe rozumienie Eucharystii: „To was gorszy? A gdy ujrzycie Syna Człowieczego, jak będzie wstępował tam, gdzie był przedtem?” (J 6, 62). Tymi słowami Pan Jezus wskazuje na tajemnicę uwielbienia swojego człowieczeństwa w śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu. Wyjaśnia, że będzie dawał jako pokarm i napój swoje ciało i krew po Wniebowstąpieniu, a więc w stanie już uwielbionym i przebóstwionym. Nie wszyscy słuchacze uwierzyli w to, co Jezus mówił o Eucharystii, dlatego zwrócił się do nich ze słowami: „»Lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą«. Jezus bowiem na początku wiedział, którzy to są, co nie wierzą, i kto miał Go wydać” (J 6, 65). Zdrada Judasza zaczęła się wtedy, gdy nie uwierzył w to, co mówił Jezus o swojej rzeczywistej obecności w Eucharystii. Na potwierdzenie tego faktu Jezus powiedział: „»Czyż nie wybrałem was dwunastu? A jeden z was jest diabłem«. Mówił zaś o Judaszu, synu Szymona Iskarioty. Ten bowiem – jeden z Dwunastu – miał Go wydać” (J 6, 70-71). Eucharystia to sam zmartwychwstały Jezus w swoim uwielbionym i dlatego niewidzialnym człowieczeństwie. O tej właśnie rzeczywistości mówił Jezus, kiedy wyjaśniał uczniom istotę Eucharystii (J 6, 62-63). W śmierci i zmartwychwstaniu człowieczeństwo Jezusa zostaje przebóstwione, otrzymuje nowy rodzaj egzystencji: „W Nim bowiem mieszka cała pełnia: bóstwo na sposób ciała” (Kol 2, 9). Zmartwychwstały Jezus, w swoim uwielbionym człowieczeństwie, staje się wszechobecny i daje nam w darze Eucharystii siebie samego, dzieląc się swoim zmartwychwstałym życiem i miłością, abyśmy już tu na ziemi doświadczali rzeczywistości nieba oraz uczestniczyli w życiu Trójcy Świętej. W obliczu tajemnicy Eucharystii nasz ludzki rozum doświadcza swojej nieporadności i ograniczoności. W encyklice o Eucharystii Jan Paweł II pisze: „»Przez konsekrację chleba i wina dokonywa się przemiana całej substancji chleba w substancję Ciała Chrystusa, Pana naszego, i całej substancji wina w substancję Jego Krwi. Tę przemianę trafnie i właściwie nazwał święty i katolicki Kościół przeistoczeniem«. Rzeczywiście, Eucharystia jest misterium fidei – tajemnicą, która przerasta nasze myśli i która może być przyjęta tylko w Wierze, jak często przypominają katechezy patrystyczne o tym Boskim Sakramencie. »Nie dostrzegaj – zachęca św. Cyryl Jerozolimski – w chlebie i winie prostych i naturalnych elementów, ponieważ Pan sam wyraźnie powiedział, że są Jego Ciałem i Jego Krwią: potwierdza to wiara, chociaż zmysły sugerują ci coś innego«” (Ecclesia de Eucharistia, 15). Eucharystia jest dla każdej i każdego z nas największym darem i cudem. Poprzez Eucharystię Jezus daje nam siebie samego, włącza nas w dzieło zbawienia, daje nam udział w swoim zwycięstwie nad śmiercią, grzechem i szatanem, przebóstwia i wprowadza nas w życie w Trójcy Świętej. W Eucharystii otrzymujemy „lekarstwo nieśmiertelności, antidotum na śmierć” (EE 18). Z tego powodu każde świadome i dobrowolne zrezygnowanie ze Mszy św. w niedzielę jest niepowetowaną duchową stratą, znakiem zaniku wiary – i dlatego jest grzechem ciężkim. Trzeba również pamiętać, że jeżeli „chrześcijanin ma na sumieniu brzemię grzechu ciężkiego, to aby mógł mieć pełny udział w Ofierze Eucharystycznej, obowiązkową staje się droga pokuty, poprzez sakrament pojednania” (EE 37) ks. M. Piotrowski TChr Miłujcie się!, nr 4-2009 Post Views: 118
Co jakiś czas słyszymy o rzekomych cudach eucharystycznych, kiedy chleb zmienia swą postać fizyczną w ciało. Nie wszystkie z nich są prawdziwe. Czego trzeba, aby Kościół uznał taki przypadek za cud? Katechizm Kościoła Katolickiego tłumaczy co dzieje się podczas przeistoczenia: "przez konsekrację chleba i wina dokonuje się przemiana całej substancji chleba w substancję Ciała Chrystusa, Pana naszego, i całej substancji wina w substancję Jego Krwi" (KKK 1376). Chociaż nie zmienia się zewnętrzna postać - to co widzi oko - to zmianie ulega substancja, czyli podstawa wszelkich własności. Mamy do czynienia z innym przedmiotem niż chleb czy wino. Jednak czasem Bóg przemienia także zewnętrzną postać. Pierwszy taki przypadek miał miejsce w VIII wieku w Lanciano. Mnich, który wątpił w realną obecność ciała Jezusa w chlebie eucharystycznym, zobaczył przemianę wina w krew i chleba w ciało. Oba przedmioty podlegały kolejnemu badaniu w latach 1970-1971, w którym stwierdzono, że fatycznie pochodzą od ciała człowieka. Od tego czasu Kościół stwierdził ponad 130 podobnych przypadków, ale takie zdarzenie wymaga dokładnych badań. Są na to sposoby. Czy w Sokółce miał miejsce cud? >> Śledztwo rozpoczyna biskup miejsca, który posiada odpowiedni autorytet żeby ogłosić, że miał miejsce cud. Stolica Apostolska może przejąć zbadanie sprawy, ale zasadniczo pozostawia to w rękach hierarchy dopóki nie ma wyraźnego powodu by wkroczyć. Obiekt będący domniemanym cudem pozostaje pod dokładną obserwacją. Biskup zwołuje specjalną komisję złożoną z księży, teologów, prawników kanonicznych, lekarzy i naukowców. W tym czasie sprawdzane jest, czy to nie przypadek naturalnego działania procesów fizyczno-chemicznych. Relikwiarz z Lanciano (fot. By Junior (my own photos) [Public domain], via Wikimedia Commons) Tak było na przykład w kościele pod wezwaniem Św. Franciszka Ksawerego w Kearns, gdzie wydawało się że hostia zaczęła krwawić. Po badaniu diecezjalnym opublikowano oświadczenie, że zmiana koloru hostii oraz domniemana krew, to tak naprawdę szczególny rodzaj czerwonej pleśni (neurospora crassa). Czy wiara potrzebuje cudów? >> Tylko po dokładnym badaniu biskup może ogłosić, że miał miejsce cud Eucharystyczny. Jeden z nich dokonał się w kościele Santa Maria w Buenos Aires w 1996 roku. Znaleziono leżącą na podłodze kościoła konsekrowaną hostię, która po kilku dniach od włożenia do vasculum (naczynie z wodą służące do obmycia palców po udzielaniu Komunii Świętej) przemieniła się w krwawiące ciało. Relikwiarz z Buenos Aires (fot. Agjas [Public domain], from Wikimedia Commons) W 1999 ówczesny biskup miejsca zlecił wykonanie badań naukowych przez niezależną komisję z Nowego Jorku. Naukowcy nie byli poinformowani co to za tkanka i skąd pochodzi. Badany materiał okazał się być fragmentem mięśnia sercowego odpowiedzialnego za skurcze. Zachowywał się tak, jak gdyby wycinano żyjące ciało, które cierpi. Posiadał białe ciałka, które powinny zniknąć po kilku minutach - a trwały w nim ponad trzy lata! Ówczesnym biskupem był kard. Jorge Mario Bergoglio. W Polsce podobne wydarzenia działy się w Sokółce w 2008 oraz w Legnicy w 2013 roku. Pierwszy uznano po trzech latach, drugi jest nadal obserwowany. Takich miejsc jest więcej na mapie Polski, a wszystkie opisujemy tutaj. Tworzymy dla Ciebie Tu możesz nas wesprzeć.
Ordynariusz diecezji Chilpancingo-Chilapa w Meksyku – Biskup Alejo Zavala Castro, w liście pasterskim 12 X 2013 r. uznał za autentyczny – cud eucharystyczny,który miał miejsce 21 X 2006 r. w kościele w Tixtli. Kiedy zaczyna słabnąć i zanikać wiara w rzeczywistą obecność Jezusa w Eucharystii, Pan Bóg daje jasne znaki, abyśmy uświadomili sobie, iż podczas Mszy św. uobecnia się męka i śmierć oraz zmartwychwstanie Chrystusa, a Jezus rzeczywiście obecny w postaciach eucharystycznych. Pan Jezus mówił do apostołów: „(…) lecz pośród was są tacy, którzy nie wierzą … „. Jezus bowiem na początku wiedział, którzy to są, co nie wierzą, i kto miał Go wydać” (J 6,64). Zdrada Judasza rozpoczęła się, kiedy nie uwierzył w to, co Jezus mówił na temat Eucharystii. Pan Jezus określił niewiarę Judasza w bardzo mocnych słowach: „Jeden z was jest diabłem” (J 6,70). Żeby nie było żadnych wątpliwości, o którego z apostołów chodzi, ewangelista Jan napisał: „Mówił zaś o Judaszu, synu Szymona Iskarioty. Ten bowiem – jeden z Dwunastu – miał Go wydać” (J 6,71). Taka sama zdrada dokonuje się w życiu tych wszystkich, którzy przestają wierzyć w obecność Jezusa w Eucharystii i niegodnie ją przyjmują: na stojąco i do ręki. Dlatego poprzez cuda eucharystyczne Pan Jezus pragnie pobudzić i umocnić naszą wiarę. Znak od Boga Cud eucharystyczny w meksykańskim mieście Tixtla miał miejsce 21 X 2006 r. w kościele parafialnym św. Marcina z Tours, kiedy odbywały się wtedy rekolekcje parafialne. W czasie Mszy św., którą odprawiał ks. proboszcz Leopoldo Roque, a ks. Raymundo i siostra zakonna pomagali mu rozdzielać Komunię św. W pewnym momencie siostra zauważyła, że Hostia, którą trzymała w swoich palcach, zaczęła obficie krwawić. Ksiądz proboszcz poinformował o tym fakcie ks. bpa ordynariusza, który dopiero po trzech latach podjął decyzję, aby naukowcy przeprowadzili szczegółowe badania. Zostały więc pobrane próbki z krwawiącej Hostii, aby móc poznać, jaka jest przyczyna i charakter tego dziwnego zjawiska, oraz upewnić się, że nie było w tym żadnego oszustwa. Szczegółowe naukowe badania prowadzone przez różnych specjalistów trwały od października 2009 r. do października 2012 r. Ich wyniki zostały podane do publicznej wiadomości 25 maja 2013 r. podczas międzynarodowego sympozjum zorganizowanego przez diecezję Chilpancingo z okazji Roku Wiary. Naukowcy stwierdzili, że czerwona substancja pobrana z Hostii to prawdziwa ludzka krew, w której jest DNA. Dwa naukowe badania, przeprowadzone niezależnie od siebie przez wybitnych ekspertów medycyny sądowej stosujących różne metody analiz, wykazały, że z całą pewnością nikt nie polał Hostii krwią, lecz ona z niej wypłynęła. Krew jest grupy AB, a więc taka sama jak na Całunie Turyńskim – płótnie grobowym, którym po śmierci zostało owinięte ciało Chrystusa oraz taka sama jak w innych cudach eucharystycznych. Analiza mikroskopowa krwi przeprowadzona w 2010 r. wykazała, że w swej zewnętrznej warstwie jest ona skrzepnięta, natomiast w warstwach wewnętrznych pozostaje w stanie płynnym, co świadczy o tym, że Hostia wciąż krwawi. W Hostii odkryto także tkankę mięśnia ludzkiego serca, która była żywa, o czym świadczyły nienaruszone białe i czerwone krwinki oraz aktywne makrofagi pochłaniające lipidy. Badania immunohistochemiczne wykazały, że znaleziona tkanka jest fragmentem mięśnia serca (myocardium) w stanie agonalnym. Wszystkie badania naukowe stwierdzają, że to wydarzenie nie jest pochodzenia naturalnego. Opierając się na wynikach ekspertyz naukowych oraz opinii komisji teologicznej, ks. bp Alejo Zavala Castro uznał, że nie można w naturalny sposób wyjaśnić tego, co się wydarzyło w Tixtli. Krwawienie Hostii oraz pojawienie się w niej żywej tkanki mięśnia ludzkiego serca było spowodowane nadzwyczajną ingerencją Pana Boga. Nie jest ono zjawiskiem paranormalnym, spowodowanym przez demoniczne moce. W Tixtli mamy do czynienia z cudem eucharystycznym podobnym do tych, które się wydarzyły w innych miejscach na Ziemi. W liście duszpasterskim ks. bp Alejo Zavala Castro napisał: „Jest to cudowny znak miłości Boga, który potwierdza rzeczywistą obecność Jezusa w Eucharystii. Jako biskup diecezji rozpoznaję nadprzyrodzony charakter całego ciągu wydarzeń związanych z krwawiącą Hostią z Tixtli i stwierdzam, że mamy do czynienia z »Boskim znakiem«”. Bóg wzywa do nawrócenia W ostatnich latach w Polsce miały miejsce dwa cuda eucharystyczne, które zostały uznane przez władze kościelne. Naukowcy, którzy badali cud w Sokółce (2008 r.), stwierdzili, że „tajemnicza substancja, w którą przemienił się fragment Hostii Przenajświętszej, jest z całą pewnością tkanką mięśnia ludzkiego serca, które żyje, bardzo cierpi i jest w stanie agonalnym, jakby przedzawałowym”. Wyniki badań naukowych cudu eucharystycznego w Legnicy (2013 r.) nie pozostawiły żadnych wątpliwości, że mamy tu do czynienia z tkanką mięśnia sercowego w momencie agonii. Naukowcy z Nowego Jorku badający z kolei próbki pobrane z Hostii cudu eucharystycznego w Buenos Aires (1996 r.) napisali, że „badany materiał jest fragmentem mięśnia sercowego znajdującego się w ścianie lewej komory serca, z okolicy zastawek. […] to serce żyło w chwili pobierania wycinka […], to serce cierpiało – np. jak ktoś, kto był ciężko bity w okolicach klatki piersiowej”. Natomiast badania cudu eucharystycznego w Lanciano (VIII w.) wykazały, że w cudownej Hostii znajduje się kompletne ludzkie serce. Są w nim obecne wszystkie elementy, które je tworzą. Jest tam prawdziwa ludzka krew grupy AB. Profesor Sobaniec-Łotowska, która badała eucharystyczny cud w Sokółce, powiedziała, że dla niej, jak i dla każdego uczciwego naukowca, jest to tak mocny znak, że aż „rzuca na kolana”. Wszystkie cuda eucharystyczne są naglącym wezwaniem skierowanym do wszystkich chrześcijan, aby uwierzyli i zachwycili się prawdą, że podczas każdej Mszy św. staje się obecna męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Dzięki temu możemy w tych wydarzeniach uczestniczyć i jednoczyć się z Chrystusem, przyjmując Jego miłość i życie wieczne. Święty Jan Paweł II pisał: Eucharystia zawiera „niezatarty zapis męki i śmierci Pana. Nie jest tylko przywołaniem tego wydarzenia, lecz jego sakramentalnym uobecnieniem. Jest ofiarą Krzyża, która trwa przez wieki” (Ecclesia de Eucharistia, 11). Podczas każdej Mszy św. „centralne wydarzenie zbawienia staje się rzeczywiście obecne i dokonuje się dzieło naszego Odkupienia. Ofiara ta ma do tego stopnia decydujące znaczenie dla zbawienia rodzaju ludzkiego, że Jezus złożył ją i wrócił do Ojca, dopiero wtedy, gdy zostawił nam środek umożliwiający uczestnictwo w niej, tak jakbyśmy byli w niej obecni. W ten sposób każdy wierny może w niej uczestniczyć i korzystać z jej niewyczerpanych owoców” (EE 11). Święty Jan Paweł II stwierdza, że w Eucharystii Chrystus uczynił „dar z samego siebie, z własnej osoby w jej świętym człowieczeństwie, jak też dar Jego dzieła zbawienia” (EE 11); „Kiedy w Komunii przyjmujemy Ciało i Krew Pana […], otrzymujemy Tego, który ofiarował się za nas, otrzymujemy Jego Ciało, które złożył za nas na Krzyżu, oraz Jego Krew, którą przelał za wielu […] na odpuszczenie grzechów (Mt 26,28). […] Sam Jezus zapewnia, że owo zjednoczenie, związane przez Niego przez analogię ze zjednoczeniem, jakie ma miejsce w życiu trynitarnym, naprawdę się realizuje” (EE 16). Dziękujmy za Eucharystię. Przyjmujmy Pana Jezusa w Komunii Św. do ust i na klęcząco. Nowy zwyczaj w Kościele przyjmowania Komunii do rąk to profanacja! źródło:
cud eucharystyczny w buenos aires
